Bijna op de boot..

Het amazone avontuur gaat morgen dan toch echt beginnen! Door mede natuurfreak koen werd ik afgelopen week gewezen op het natuurpark Lencois Maranhenses, dat vlak onder Saô Luis ligt, en ik besloot daar toch nog een paar dagen heen te gaan.
Dit is een bijzonder duingebied, met in juli en augustus grote heldere lagunes er tussenin. De meeste mensen reizen hierheen vanaf de plaats Barreirinhas, maar ik kwam na wat googelen uit op een blog van iemand die afgereisd was naar het kleinere plaatsje Santo Amaro en vanuit daar een meerdaagse tocht door de duinen had gemaakt. Geïnspireerd door zijn verhaal, besloot ik de bus te nemen naar Sangue, vanwaar je de jeep kunt nemen naar Santo Amaro. Dit was acht dagen geleden, op zondag. En dus vroeg ik voor vertrek in het hostel in Saô Luis waar ik verbleef, of Santo Amaro wel op zondag te bereiken was. "Jazeker, alle dagen van de week," was het antwoord. Echter, toen ik in Sangue uit de bus stapte en de weg overstak naar de plek waar volgens de buschauffeur de jeeps zouden vertrekken, bleken er helemaal geen jeeps meer te gaan... Sta je daar met een backpack op je rug en je rugzak op je buik bij een soort van cafeetje met een paar locals en niets dan een weg en een paar bomen links en rechts van je... Dus in mijn helaas nog steeds zeker niet perfecte Portugees vraag ik of er dan misschien een plek is om te overnachten -aangezien het met een klein uurtje donker zou zijn- waarop het antwoord "nee" was. Dus... Uhmm ok... Gelukkig voegde de beste dame er na even nadenken wel aan toe dat er nog een traktor die kant op ging. De kar erachter was geladen met Farinha -meel- en ik mocht er met mijn spullen bovenop springen. Leuk! Zo gezegd, zo gedaan. Naast mij zat een praatgrage jongen die een paar jaar jonger was dan ik. Aangezien de tocht zo'n 3,5 uur duurde vond ik dat wel zo gezellig, ook al begreep ik veel van wat hij zei totaal niet. Wat ik wel begreep, is dat 'ie een enorme fan van het gebied was, doordat iedere zin die hierover ging eindigde met "linda, linda, linda, linda!" Haha wat een figuur, prachtig.

Aangekomen in Santo Amaro werd ik bij het duurste hostel afgezet. Inmiddels ervaren in het hostel-zoeken, had ik van te voren al gecheckt waar ik moest zijn en liet me voor 5 reais achter op de ATV afzetten bij het goedkoopste hostel in het dorp. Deze bleek van het meest christelijke gezin der christelijken te zijn en de afbeeldingen van Jezus en aanprijzingen voor De Heer vlogen me om de oren. Het leek me dan ook verstandig, jullie kennen me, om wijselijk mijn mond te houden en me te beperken tot vriendelijk en vooral beleefd glimlachen. :)

Desalniettemin was het een aardige hostess met een zevenjarig pienter nichtje, die ook al zo praatgraag tegen me aan babbelde en me bij iedere mogelijkheid diverse lekkere vruchtjes en stukjes kokos bracht. Ik liep wat rond door het centrum en vroeg her en der naar mogelijkheden om een 'trilha' te doen, maar mensen leken niet echt te begrijpen wat ik bedoelde. De meeste toeristen die hier komen gaan met een zandbuggy de duinen in en keren dezelfde dag weer terug in Santo Amaro. Daarnaast, misschien spreek ik vaak de verkeerde mensen aan hoor, maar veel mensen blijven á la Franse stijl heel snel tegen je praten als je ze wat vraagt. Ook al snappen ze ook wel dat je ze niet begrijpt en spreek je op je beste Portugees de zin "Pode falar mais devagar por favor" uit (kunt u aub langzamer praten?). Gelukkig had de jongen achter de kassa van de supermarkt wel geduld voor me. Hij snapte het ook niet, en de vriend die hij erbij haalde ook niet, maar na een gebaar van: 'wacht hier maar even' werd er gebeld en ging hij ervandoor om vervolgens op zijn motor weer terug te komen. Ik sprong achterop en werd bij een iel uitziend oud lief mannetje, Macio, thuis afgezet. Hij had een laptop en internet, dus met Google translate erbij kon ik eindelijk beter uitleggen wat ik zocht. Hij bleek de man te zijn die gidsen in de aanbieding had voor toeristen en na wat belletjes zou ik de volgende ochtend om zes uur door Indio bij mijn hostel opgehaald worden.

Indio is een aardige, zeer beleefde man. Omdat het accent hier in het noorden heel anders is dan in Bahia kan ik voor mijn gevoel zo-ongeveer opnieuw beginnen met Portugees leren, want het was erg moeilijk hem te verstaan. Maar goed, het is niet de eerste keer dat ik met handen en voeten met iemand communiceer. Zolang het maar gezellig is! Dat was helaas enigszins het probleem; Indio was zó beleefd dat ik weinig persoonlijkheid en veel beleefde glimlachjes heb gezien. Iets wat me op dag 1 al enigszins de oren uit kwam. Het was snikheet in de duinen, dus af en toe een plons nemen in de lagunes (de paar die het hele jaar door water hebben) is noodzakelijk. Dus toen ik hem vroeg waarom 'ie in godsnaam het water niet indook kreeg ik het antwoord: "dat doen gidsen niet." Heel professioneel. Maar vooral heel ongemakkelijk om dan zelf in het water te liggen en te zien dat je gids overduidelijk oververhit langs de kant naar je zit te kijken... Een busritje van drie kwartier in de Beekse bergen is toch net ff anders dan een drie daagse tocht door de duinen als gids. Dan ben je met z'n tweeën op elkaar aangewezen en is het prettig als je elkaar wat beter leert kennen en gewoon je ding doet. Maar goed, tijdens de rest van mijn tijd in het NP merkte ik dat dat de normale gang van zaken is hier. Dus heb ik mijn kritische 'ik ben ook gids en zou het zo doen' tong maar achter gesloten lippen gehouden en vooral veel vriendelijk terug geglimlacht.

Na de eerste nacht in Queimada dos Britos te hebben geslapen, bij een familie bestaande uit maar liefst vier generaties gingen we op weg naar het volgende ienieminie dorpje tussen de duinen: Baixa Grande. Het goot de hele ochtend pijpestelen en helaas bleek mijn regenjas volledig op zijn einde te zijn. In mijn jaszak was mijn fototoestel -die in Chapada Diamantina zo magisch naar me terug was gekomen- volledig doorweekt. Het ding bleek later niet meer te redden, dus helaas heb ik maar weinig foto's van de tocht. Jammer, want het was mooi om te zien hoe de huisjes in Queimada dos Britos, Baixa Grande en Patacas waren gemaakt van hout met daken van palmbladeren. En ieder huis had een combinatie van diverse dieren. Overal waar je kwam liepen kippen, (o.a. Parelhoenders!) varkens, geiten, schapen, honden, katten, pauwen en ezels rond. In Patacas had ik net gemist hoe een schaap geslacht en gevild werd, maar was ik nog wel getuige van het in stukken hakken en in de pan verdwijnen van het dier. Deze mensen gebruiken alles van zo'n dier en zo hoort het te zijn als je het leven van een dier offert om te kunnen eten. Daar heb ik ook als vegtariër alle begrip voor.

Toen de regen opgehouden was liepen mijn gids en ik door naar Patacas, waar we de tweede nacht zouden overnachten. We sliepen bij een gezin met vijf kinderen, waarvan drie giegelgrage meisjes, die zich de hele avond hebben vermaakt met vanuit de hangmat stiekem naar me kijken en bij ieder oogcontact uit te barstten in een enorm gegiebel. Het beste entertainment dat er is haha. 's Avonds kwam er een man langs uit een ander dorpje met een hoop bier en na een paar flessen werd mijn gids eindelijk wat losser. Misschien net iets té los, want toen de man uit het andere dorpje voorstelde om met zijn drieën bij hem thuis te gaan slapen -want dan hoefden we de volgende dag minder ver terug te lopen- overwoog Indio dit voorstel nog serieus ook. Tuurlijk, met twee dronken mannen in the middle of nowhere gaan slapen is echt een héél goed idee ja... Wat is het soms toch fijn als je strenge schooljuffrouw blik scherp genoeg is om woorden overbodig te maken... :)

Na de volgende ochtend weer flink gegiebeld te hebben met de meiden gingen we weer op weg naar Bêtania, de thuisplaats van mijn gids waar we op de heenweg al langskwamen en ik aan zijn complete familie werd voorgesteld. Hier deed Indio een middagdutje (maar hij had helemáál geen kater hoor!) om me vervolgens weer terug naar Santo Amaro te rijden met de ATV. De nacht bracht ik door bij Marcio, die erop stond dat ik zijn huis als het mijne beschouwde en de volgende dag ging ik terug naar São Luis.

Deze tweede trilha in Brazilië was een stuk stiller dan de eerste, aangezien mijn gids en ik niet heel veel spraakstof hadden, maar het was wel heel bijzonder om drie dagen blootsvoets door de duinen te lopen. En vooral om te zien dat er hier mensen wonen, langs die paar plekken waar water en dus leven is. En dat je dus niet veel nodig hebt om te kunnen overleven.

Inmiddels verkeer ik in Belém en heb ik mijn kaartje voor de boot naar Santarém voor morgen aangeschaft. Vanuit Santarém neem ik de bus naar Alter do Chão, dat helaas toeristischer blijkt te zijn dan ik dacht; iedereen hier in Belém gaat of is er net geweest. Maar goed, het moet prachtig zijn en je weet nooit wat er onderweg weer op je pad komt...

Met prachtige herinneringen en een vervagende tekening van een mix van de vrucht Caju met as op mijn arm (een restant van het festival) stap ik morgen op de boot. Foto's van de afgelopen tijd zullen helaas nog even moeten wachten, want ik ben niet bij een computer in de buurt geweest. Ik denk dat ik wel een tijdje in Alter do Chão ga verkeren, maar duik daarna wel weer een keer op.

Abracos y besos!
Reni