Pura Vida en verder

Van feesten in Salvador naar de natuurlijke omgeving van Pura Vida... Van 's Avonds feesten en laat naar bed en 's ochtends proberen uit te slapen naar het ritme van dag en nacht; licht en donker... Je zou denken dat je even tijd nodig hebt voor zo'n overgang, maar van de ene op de andere dag ging ik tussen 21 en 22u naar bed en stond rond 6u weer op. Blijkbaar kan je lijf zich snel aanpassen als je op een plek bent zonder onnatuurlijk licht en stadse geluiden. Het was een lekker rustig leventje op de Fazenda. Een van de oprichters, Bruno, was na vier jaar afwezigheid weer ter plekke. Het liefst was hij daar gebleven, maar door gedoe met de overheid en verloren rechtzaken over de grond waar pura vida op staat had hij ineens schulden af te lossen en dus moest er gewerkt worden de afgelopen vier jaar... En helaas de komende jaren tot 2019... Bruno is zou je kunnen zeggen het hart van het project. Er zijn andere eigenaren, die vooral focussen op de -financiële- overleving van het project, maar bruno wil echt de integriteit van het project beschermen. Het hoofddoel is dan ook niet om huizen van klei te bouwen, maar dat is een vaardigheid die je daar kunt leren als je wil. Het hoofddoel is dat je leert over verschillende manieren om zelfonderhoudend te kunnen leven. Dus met natuurlijke materialen je huis bouwen, zelf je eten verbouwen, zonder elektriciteit leven, enz. En vooral: mensen ontmoeten en van elkaar leren, elkaar inspireren met nieuwe ideeën. Ik denkt dat ik nog nooit zoveel tijd door heb gebracht met simpelweg praten en filosoferen. Soms hele dagen lang al liggend in een hangmat :). Ik heb dan ook naast Bruno een hele fijne groep mensen om me heen gehad. Een Engels koppel (Rachel en Jim) en een Frans koppel (Carita en Pierre) van mijn leeftijd, een Franse moeder met haar tien jaar oude dochtertje. (Stephanie en Pemma) Stephanie is lerares en kan haar dochter thuis scholing geven terwijl ze de hele wereld over reizen. Verder zijn er Celine uit Frankrijk en Marilha uit Brazilië waar ik veel tijd mee heb doorgebracht. En dan zijn er nog wat mensen die er al heel lang verblijven; Geraldo uit Frankrijk en de Braziliaan Tiago. Dus om je vraag te beantwoorden Anneke, de website geeft niet goed weer hoe het project in elkaar steekt. Ik heb het project via helpex.com gevonden en heb dan ook maar een klein bedrag betaald om bij te dragen aan de kosten van het eten. De bouw van het huis is voor mensen als Tadeu die lang bij de fazenda verblijven.

Tadeu is een Duitse levenslustige gast van mijn leeftijd die er 2 jaar geleden bij is gekomen. Hij houdt ervan aan de slag te gaan en door te werken, dus ik heb zeker ook wat werk verricht :). Hij is zijn eigen huis bij de fazenda aan het bouwen en daar heb ik mee geholpen. Heel interessant om te zien hoe ver je met hout, klei en gras kunt komen! Verder heb ik geholpen bij de oogst van cacao en dus met eigen ogen gezien waar onze chocola vandaan komt! Wist je dat om de pitten in de cacaovrucht wit vruchtvlees zit? En dat dat ongelooflijk lekker is?! Het smaakt als een soort combi van honing en ananas en met een handmatige persmachine persen ze daar sap van op de fazenda. De cacaopitten laat je vervolgens een tijdje fermenteren en daarna gaan ze het platte dak op om te drogen in de zon. 'S avonds en bij regen gaat het verschuifbare dak erover heen. Daarna wordt het vermaalt en verkocht aan de grote fabrieken die er chocola van maken. De hele regio bestaat uit cacaoplantages waar lokale mensen mensen werken, dus die profiteren van de opbrengst en het project heeft het nodig om voort te kunnen bestaan.

Tussendoor ben ik wel 2 dagen weggeweest naar Itacare. Dat is een surfplaatsje aan de zee op 1,5 uur van de fazenda met prachtige stranden en echte surfdudes. Partytown dus. Een hele overgang om daar te zijn, maar wel een leuke. En nu ben ik net aangekomen in het plaatsje Lencois in het nationale park Chapada Diamantina. Al in Salvador hoorde ik van zoveel mensen dat dit een prachtig park is en ook de Fransen en Marilha van de fazenda wilden graag gaan en dus zijn we hier nu met z'n allen. Carita heeft via airbnb een mooi en betaalbaar appartmentje gevonden, dus we zitten wederom gezellig met z'n allen onder 1 dak :). De eigenaar van het appartment is heel aardig en heeft ons al veel verteld over de tracks die we kunnen volgen en wat de andere mogelijkheden zijn in dit enorme park. Zo gaan we waarschijnlijk ook nog een nacht kamperen... Maar zoals met zoveel deze reis, zal het waarschijnlijk niet volgens plan verlopen. Gelukkig maar, want als ik me aan mijn eigen plan had gehouden zat ik nog steeds bij pura vida en was ik niet naar Itacare gegaan en had ik hier nu niet met deze fantastische groep mensen gezeten... Het is heerlijk om verder te reizen, maar ik zal pura vida wel missen. Vooral de prachtige kolibries die soms een meter voor mijn neus uit een bloem kwamen eten en zelfs de tarantula's die ik heb gezien! (Waarvan ik er over 1 bijna struikelde toen ik 's nachts naar de wc ging...) en de vuurvliegjes, spinnen die met fluorescerende lichtjes op hun rug leken op diamantjes in het zand, de 3 honden en 4 katten van de fazenda. En ook de laatste avond dat we met z'n allen in een wankele kano de rivier over voeren om aan de overkant een koud biertje in het lokale kroegje te gaan drinken was er 1 om niet te vergeten. (Je kunt je voorstellen hoe interessant de tocht terug was na een paar bier in het donker in wankele kano...)

Het bevalt me hier enorm in Bahia, dus ik denk dat ik nog even blijf hangen in Brazilië. Uiteraard wil ik de Amazonerivier nog op! Waarschijnlijk ga ik hierna terug naar de kust, misschien nog wat meer cultuur opsnuiven (lees: feesten) in Salvador en dan omhoog richting Belem. En dan vanaf Belem de boot op over de Amazonerivier en in een aantal leuke plaatjes eraf om tochten de Amazone in te maken. En zo verder varen richting Manaus... En dan.. we'll see! Je weet hoe dat gaat met plannen maken op reis....

Thanks voor jullie reacties, het is heel leuk om van het thuisfront te horen! Tot de volgende!

Xxx