Weer thuis

Wat is het snel gegaan de afgelopen maand; ik ben alweer thuis. Ik ben niet meer in Toropets geweest, omdat het een feestdag was vorige week zondag en dus het ‘internetcafé’ (een zaak waar deuren en planten verkocht worden en waar die ene computer achterin de zaak stond) dicht was. Het is wel even wennen weer thuis te zijn; de stad, de geluiden, de drukte.. Even omschakelen.
In de bossen bij Bubonitsy was het namelijk ontzettend stil. Zo stil dat het vaak leek alsof de (voornamelijk grote bonte) spechten die ik dagelijks hoorde timmeren geen spechten waren, maar mensen die met een hamer of bijl op hout aan het hakken waren. Dat geluid echode dan door het enorme bos. De echo tussen de heuvels maakte de weinige geluiden die te horen waren sowieso enorm indrukwekkend. Zo heb ik ontzettend genoten van het koppel raven die hun territorium bij Mièrcoles hadden. Iedere keer als ik er was kwamen ze 1 of 2 keer overvliegen en lieten ze even flink van zich horen; een machtige vertoning die iedere keer weer zeer indrukwekkend was. Vooral de allerlaatste keer door de fantastische timing; ik had net een schitterend vers en overduidelijk wolvenspoor gevonden op het dunne ijs van de rivier. Kippenvelmomentje :). Wat een mooi afscheid op mijn laatste dag.

Verder heb ik uiteraard ook sporen (en uitwerpselen) gevonden van andere dieren. Zoals vossen, hazen, marters (verschillende) en elanden. Ook leuk waren de muizenspoortjes in de sneeuw. En zo af en toe heb ik wat dieren gezien; voornamelijk goudvinkjes, mussen en grote bonte spechten. Maar ook een keer een adelaar in de verte (het is dat Vladimir zei dat het een adelaar was, -welke wist ‘ie niet- ik had het niet geweten vanaf de afstand waarop we stonden) en een auerhoen. En een korhoen die ik tijdens het lopen wakker had gemaakt; ze maken namelijk holletjes in de sneeuw waar ze in slapen. Verschrikt vloog ‘ie uit de sneeuw ineens voor mijn neus weg toen ik langs kwam lopen. Later heb ik hier op een andere plek nog meer holen in de sneeuw van gevonden. Ook heb ik 1x een wolf horen janken! Dit was in de buurt van Mièrcoles, dus ik denk dat zij het was, maar toch. Fantastisch! En o ja, het spoor op de foto bij het vorige bericht was volgens Vladimir een lynx. Omdat het inderdaad een rond spoor is en lynxen beter ‘op’ de sneeuw kunnen lopen i.p.v. er doorheen te zakken. Alhoewel dit uiteraard niet zeker is; het blijft een gok. Voornamelijk ook omdat Vladimir het spoor zelf niet heeft gezien; hij zat toen nog in Karrelea. (Thanks voor je input Koen.)

Tijdens mijn verblijf bij zowel Natasja en Vladimir als in het huisje in Bel’Kovo waar ik nog een tijdje alleen heb gezeten, heb ik een aantal leuke mensen ontmoet. Met Chantal uit Frankrijk heb ik nog een aantal gezellige avonden beleefd en de laatste dagen was er een stel uit Frankrijk, Christel en Gerome, die erg aardig waren. Maar de mooiste ontmoeting was toch wel die met Valentin en Svetlana, de oprichters van het beren- en later wolvenproject. In de 3e week kwam een Nederlandse vrouw die in Engeland woont: Marja. Zij is sinds 1996 al betrokken bij het berenproject en komt bijna ieder jaar. Ze spreekt inmiddels dus ook een aardig woordje Russisch. Via haar kon ik dus eindelijk een avondje met Valentin en Svetlana praten. Dat was zeer waardevol; ik heb veel geleerd en met volle teugen genoten van deze prachtige mensen.
Ook mijn ontmoeting met buurman Ivan in Bel’Kovo was erg mooi. (In dit huisje heb ik eerder met Caroline gezeten.) Na een dag in het bos kwam ik terug in het huisje en pakte ik de emmers om water uit de rivier te gaan halen. Daar zag ik een oude man staan die ook water uit de rivier aan het halen was. Hij stond erop (dat maakte ik uit zijn gebaren bij het Russische gebrabbel op) dat ik mijn emmertje aan hem gaf zodat hij ’t voor me kon doen. Na hem bedankt te hebben liep ik terug naar mijn huisje en net toen ik vuur wou gaan maken kwam ‘ie binnenlopen. Dit is heel normaal in Rusland; bij Natasja en Vladimir stapten ook voortdurend mensen het huis binnen. Hij praatte en praatte in het Russisch en hielp me met vuur maken. Ik begreep wederom uit z’n gebaren dat ‘ie terug zou komen om het vuur te controleren en weg was ‘ie. Inderdaad kwam ‘ie een uur later terug, met onder z’n arm een pakketje. Toen we ons aan tafel hadden geïnstalleerd werd het pakketje geopend; een fotoboek met foto’s van hem –z’n 2 tanden blootlachend- met voorgaande studenten, z’n paard en 2 schapen en zijn huis; schitterend. :) De laatste dag in Bel’Kovo kwam ik terug uit het bos en vond grote en kleine hoefsporen en uitwerpselen van een paard voor mijn deur. Hij was dus ook nog langsgekomen om zijn paard en schapen in levende lijve te laten zien, maar ik was niet thuis. Wat een prachtige oude man. Iedere ochtend kwam ‘ie even binnenlopen om te kletsen en te checken of alles goed met me ging.

Afgelopen vrijdag was het plan dat ik de nachttrein vanuit Toropets naar Moskou zou nemen om zaterdagmiddag terug naar huis te vliegen. Sergei (broer van Natasja en niet zoals in voorgaand bericht staat van Svetlana) wou echter vrijdag naar Moskou rijden met de auto en Vladimir wou ook die kant op. En dus kon ik vrijdagochtend vroeg met de auto mee naar Moskou. Vladimirs’ ouders wonen in de winter in Moskou (in de zomer in Bubonitsy) en dus kon ik daar logeren. Deze gastvrijheid is ook heel normaal in Rusland; in ieder geval binnen deze familie. Zodra ik binnenkwam, werd ik omarmt, verzorgt en gevoed en mocht ik absoluut niet de afwas doen. Het was een hele eer in het huis van (één van de) grootste wolvenexperts van Rusland te mogen verblijven.

En toen was het alweer tijd om naar huis te gaan. In de laatste dagen voor mijn vertrek heb ik met de familie uiteraard de weg naar de verkiezingen gevolgd. We hebben veel gesproken over de misstanden rondom Poetin. Het dagelijkse nieuws duurde ongeveer 25 minuten, waarvan 15 tot 20 minuten alleen Poetin in beeld was. Daarna kwamen in een paar minuten vluchtig de andere partijen voorbij. Ook hoorde ik van een vriend van Vladimir dat busjes over het platte land reden, waar stemmen van mensen opgekocht werden voor 400 roebel; 10 euro. Deze stemmen gingen uiteraard regelrecht naar Poetin. Natasja zei dat als ze niet ging stemmen, haar stem automatisch ook naar Poetin zou gaan. De laatste dag bij de ouders van Vladimir in Moskou was ook de zoon van Vladimir, Nikita, daar. Samen met een vriend had ‘ie zich opgegeven om waarnemer te zijn bij een stembureau om te checken of de verkiezingen eerlijk zouden verlopen. Dit zet onze democratie wel weer even in een ander licht. De laatste jaren zijn miljoenen roebels verdwenen in het Kremlin en Poetin wordt meer en meer een dictator. En nu ik net terugben zie ik dat hij opnieuw ‘verkozen’ is, ditmaal voor zes jaar. Ik ben heel benieuwd wat dit betekend voor Rusland de komende jaren. Ik zal het met interesse blijven volgen, want na er een maand te zijn geweest voel ik toch een bepaalde verbondenheid met het land.

Het is een prachtig avontuur geweest de afgelopen maanden. Ik zal de stilte, de natuur, de gastvrijheid van de mensen en de ochtenden koffie drinken en kletsen met Vladimir missen. Op naar het volgende avontuur.

Groetjes,
Reni