Chapada Diamantina

Kan het nog beter? Ja het kan nog beter, nog mooier. De fazenda was prachtig; de omgeving, de mensen. Maar Chapada Diamantina is onvergetelijk. De tijd die ik daar heb doorgebracht zal ik me nog heel lang herinneren.

In het vorige reisverslag (sorry, alweer een maand geleden!) was ik net aangekomen in Lencois. Nu zit ik wederom in Salvador en is de kerst alweer zo goed als voorbij. Het was een bijzondere ervaring om met kerst in de brandende zon op het strand te zitten! Als Hollandse associeer je de kerst toch vooral met kou en regen of sneeuw.. Hier in het hostel was het goed druk en heb ik mijn kookkunsten op meerdere mensen kunnen uitproberen - gelukkig met succes- en het was dan ook erg gezellig.

Maar goed, voor ik jullie inlicht over het volgende avontuur wat me vanaf morgen te wachten staat, eerst even terug naar de tijd die ik van Chapada Diamantina heb mogen genieten.

De groep waarmee ik in de Fazenda heb gewerkt is nog lang samen gebleven in de Chapada. Het gebeurd niet vaak dat je zo'n goede energie hebt binnen een groep; iedereen leek feilloos van elkaar aan te voelen wanneer we samen wilden optrekken of wanneer je even tijd voor jezelf nodig had. Het klikte perfect. Ook de gids die ons meenam naar de prachtige waterval Sossega sloot hier naadloos bij aan. Dit is de eigenaar van het appartementje in Lencois waar we via Carita belandden; Neymod. Een Fransman, getrouwd met een Braziliaanse. Hij deelde onze liefde voor de natuur en lekker vegetarisch eten en de tochten die we onder zijn leiding hebben gemaakt waren dan ook een feestje, net als het diner dat hij voor de hele groep op de laatste avond bereidde.

Het leek wel alsof er op iedere plek waar we aankwamen in de Chapada iets bijzonders gebeurde. In Vale do Capao -een klein dorpje waar we na Lencois heen gingen- was al dagen geen elektriciteit, maar twee uur nadat wij arriveerden sprong het licht weer aan. Op de eerste avond in Lencois (na een fantastische, ontspannen dag wandelen, zwemmen en genieten in de omgeving) wilden we terug naar het appartement gaan toen we langs en groep vrouwen liepen die hand in hand in een cirkel aan het dansen en zingen waren. Het werd al snel duidelijk dat ze een regendans aan het doen waren; dit jaar schijnt extreem droog te zijn en de hele Chapada werd en wordt geteisterd door droogte en branden. Ze nodigden ons uit om mee te doen, dus Carita, Stephanie en ik schopten onze schoenen uit en dansten en zongen/brabbelden (geen idee wat we zongen haha) gezellig mee. Neymod vertelde ons later dat het al zeven maanden amper had geregend! Later die avond keken we vanuit het appartement op Lencois neer en begon het in de verte te bliksemen. Bij iedere flits hoorden we mensen beneden roepen en gillen om regen, maar helaas.. Die avond geen geluk. De volgende dag was de tocht naar de prachtige waterval Sossega (die dus ook niet overdreven veel water bevatte) zo mooi dat het haast een spirituele ervaring was. Helemaal zen kwamen we terug in Lencois en net toen we met een welverdiend koud biertje in de hand zaten begon het te regenen! Mensen om ons heen waren aan het dansen, zingen, trommelen; het was feest! Die nacht onweerde en regende het genoeg om de branden in ieder geval even te temperen. Maar om deze droogte te overwinnen zal het zeker een paar weken flink moeten regenen. Daar bovenop is het helaas ook nog eens zo dat de mensen soms zelf de fik erin zetten, want als de grond is afgebrand kun je het veel goedkoper opkopen... In Vale do Capao, waar ik drie weken door heb gebracht, leidde die combinatie zelfs tot het ontbranden van een complete berg recht tegenover het hostel waar we in logeerden.

Capao is veel kleiner dan Lencois en ligt dieper in de Chapada. Een professionele brandweer is er dan ook niet. Vrijwilligers reden al toeterend en roepend vanuit de auto het dorp rond om mensen op te trommelen mee te helpen het vuur te doven. Iedereen die kan gaat dan ook en blijft de hele nacht op de berg. Ik kon niet bepaald relaxt gaan slapen en ben dan ook de hele nacht op geweest. Toen de zon op kwam, arriveerde eindelijk het vliegtuig met water vanuit Salvador... en sproeide het water NAAST het vuur... Ja, echt waar. Gelukkig hadden de werkzaamheden van de mensen- met een schop het vuur uit proberen te slaan, bomen in een ring om het vuur omzagen en met zakken van 20 liter water op de rug de berg op en afrennen- effect gehad. Bovendien werden er die dag meerdere vliegtuigen onze kant op gestuurd.

Zowel Lencois als Capao zijn het paradijs voor vegetariërs en mensen die zoveel mogelijk organische producten willen gebruiken. De meeste restaurantjes zijn overwegend vegetarisch en ecologisch, dus we hebben met zijn allen enorm lopen genieten. :) Vooral Capao is een echt hippiedorp haha heerlijk! Een samensmelting van muzikanten, creatievelingen, natuurliefhebbers, reizigers en andere vrije geesten, die bij de dag leven. (Ja, er wordt inderdaad veel geblowt ja. ;) ) Iedereen die ik er tegen ben gekomen had, net als ik, het idee er een paar dagen tot een week te blijven om er uiteindelijk weken of maanden te bivakkeren.
Het leven is er gewoon heel simpel en zeker als je graag in de natuur bent kun je iedere dag op avontuur gaan; overal in de omgeving zijn de meest prachtige watervallen te vinden. Of je kunt van de rust genieten met een boek in de hangmat. Of naar het -ene- plein toe lopen en met mensen praten. Dat is het fijne van zo'n klein dorp: iedereen kent iedereen, dus je hebt altijd wel iemand om mee te kletsen als je wil. Er zijn dagen geweest dat ik er twee tot drie uur over heb gedaan om over die ene weg vanaf het hostel een paar honderd meter verder het plein te bereiken; onderweg kom je tig mensen tegen met wie je zo weer een half uur of een uur staat te praten. En zo vliegen de dagen voorbij en lijkt de tijd stil te staan. Het was dan ook zo moeilijk om weg te gaan! Ik mis Capao enorm en vind het echt lastig om weer in een grote stad te zijn... Gebouwen, auto's, stank en mensen, mensen en nog eens mensen. Sinds de vorige keer dat ik hier was zijn de toeristenwinkels ontploft; het hoogseizoen is begonnen....

Maar goed, nog even wegdromen bij de Chapada...
Alhoewel het een enorm natuurpark is, is de Chapada zeker niet onontgonnen. Het park draagt niet voor niets de naam Diamantina; er zijn heel veel oude mijnen waar vroeger naar diamanten is gedolven. De mijnen zijn nu vervallen en niet meer in gebruik, maar nog steeds beproeven de lokale mensen af en toe hun geluk door in de riviertjes te zoeken naar diamanten en als ze wat vinden laten ze het met veel trots aan je zien :).

In Lencois zijn ook prachtige grotten te vinden. Het leuke aan een tocht maken met Neymod is dat hij niet alleen de weg wijst, maar er ook op andere manieren een mooie ervaring van probeert te maken. Toen we ver ondergronds waren hebben we bijv. allemaal onze lichten uitgedaan en een tijdje muisstil in het donker gezeten. En dan bedoel ik ook echt donker: je zag letterlijk geen hand voor ogen. Voor onze groep een manier van tochten maken die we inmiddels gewend waren met Neymod, voor de andere twee Nederlandse dames die vanuit een ander hostel waren aangesloten een iets spannendere en meer onwennige ervaring.. Wij zaten/lagen relaxt in het donker de grot in ons op te nemen, terwijl zij bleven staan. Waarschijnlijk droegen de rondkruipende, lichtgevende diertjes die we onderweg tegen kwamen (spinnen, duizendpoten) niet echt bij aan het gevoel van totale ontspanning...

Hoeveel schitterende tochten ik vanuit Vale do Capao heb mogen maken, 1 tocht steekt er met kop en schouders boven uit. Een vijfdaagse tocht van Vale do Capao rondom Vale do Paty, een vallei die nog dieper in de Chapada ligt. Deze keer geen groep, maar een tocht met z'n tweeën. Leo is een Argentijn die al 20 jaar aan het reizen is en rondkomt van het werk dat 'ie met eigen handen maakt en met zijn kooktalent. Het is heel bijzonder om vijf dagen in de wildernis te zitten met iemand die van niets iets kan maken. Om maar een voorbeeld te noemen: op de tweede dag gingen Leo's schoenen kapot. Toen hij op zijn slippers verder ging, begaven ook die het. Hij kijkt wat 'ie in zijn tas heeft, snijdt wat ronde vormen uit het leren omhulsel van zijn machete, knutselt er wat mee aan zijn slippers en voila: gefikst. Zo loopt 'ie nu nog steeds vrolijk op zijn slippers rond. Af en toe was de taalbarriere wat lastig, omdat mijn spaans niet bepaald goed is en zijn engels ook niet. Maar dat was ook niet nodig, meestal was een blik of een gebaar genoeg om van elkaar te weten wat we wilden of nodig hadden en soms kom je met een combinatie van gebaren, gebroken engels en gebroken spaans verassend ver.

Nadat wij door Celine aan elkaar voorgesteld waren, was het originele idee om drie dagen en twee nachten te gaan. Maar eigenlijk waren we het al heel snel eens dat we er meer tijd voor wilden nemen. De omgeving van Paty is zo enorm indrukwekkend. Ook hier was het natuurlijk ontzettend droog, dus in de diepte waar we de tweede dag over uit keken, Cachoeirao, was amper een waterval te zien waar er tijdens het regenseizoen acht te zien zijn. Maar dat maakte niet uit. De rotspartijen zijn groots en prachtig en je kunt heel ver de valleien in kijken. Hier waren we al na een paar uur lopen, maar het was er zo mooi dat we besloten de volgende dag pas verder te gaan en die dag daar te blijven.
Ook dit was weer zo'n ervaring waarbij alles klopte en de meest wonderlijke dingen gebeurden. De eerste dag bijvoorbeeld al. Na uren lopen kwamen we bij een prachtig uitzichtpunt. (Hoeveel uur weet ik niet, want beiden hadden we geen klok mee genomen.) Vanaf daar daalden we heel steil langs de berg af naar Paty. Eenmaal daar aangekomen merkte ik dat ik mijn fototoestel kwijt was. Boven op de berg had ik nog een foto genomen, dus ergens tussen daar en beneden moest 'ie liggen, maar ja... Zie die maar eens te vinden. Ik sprak met een paar mannen, waarvan er 1 in Capao woont en die die kant op ging, de berg op. Mocht 'ie mijn fototoestel vinden, dan zou 'ie 'm bij mijn hostel afleveren. Daarvoor had Leo boven op de berg met een andere gids staan kletsen. Deze kwam later ons achterna, op weg naar waterval Funis. Ondertussen had ik me al neergelegd bij het idee dat ik mijn fototoestel kwijt was en het moest laten gaan.. Dus toen we eindelijk bij Funis aangekomen waren, dook ik het koude water in en lag op mijn rug met mijn ogen dicht van de verkoeling te genieten. Doe ik mijn ogen open, wat zie ik: de gids waar Leo mee had staan praten staat boven op de waterval met mijn fototoestel in de hand naar me te zwaaien! Onderweg was 'ie de man uit Capao tegengekomen die zei dat ik degene was die het ding kwijt was en zo kreeg ik 'm wonder boven wonder weer terug. Only in Capao...

De derde dag leek er onweer in de lucht te hangen, dus we besloten naar een plek te gaan waar we overdekt konden slapen. Niet bij een waterval deze keer, maar onder een grote rots. Na uren lopen kwamen we daar aan en tien minuten later begint het kei hard te onweren... Perfect timing. :)

Het is moeilijk te beschrijven wat een overgang het is van slapen in de jungle, volgens het ritme van de natuur, naar het drukke Salvador. Maar goed, het is tijd om verder te gaan. Het plan was om omhoog richting Belem te reizen, maar zoals de hele reis al het geval is; er is weer wat nieuws op mijn pad gekomen: een festival! Morgen begint hier een heel groot festival (30.000 mensen) op Morro de Sao Paolo. Dat is niet bij Sao Paolo, maar vlak bij Salvador. Het heet Universo Paralello en duurt tot maar liefst 5 januari! Dus ik knal met oud en nieuw een fles champagne open op het strand en ga daarna -vermoedelijk- maar weer eens verder op pad. :) Het hele hostel hier gaat en ook een heleboel mooie mensen die ik in Capao heb ontmoet. Ook dat zal weer een enorme overgang worden, maar ik heb er zin in! Dus nu ga ik dit verhaal posten en moet ik jullie de foto's tot na het festival verschuldigd blijven. Want uiteraard heb ik het schrijven van deze blog weer veel te lang uitgesteld en is het hier inmiddels middernacht. Misschien morgenochtend, maar ik durf niets te beloven...

Hopelijk vergaat het jullie allemaal goed!

Zonnige groeten!